امام حسن (علیه السلام )
پیشوای دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده علی (علیه السلام )با دختر گرامی پیامبر اسلام (صله الله علیه واله وسلم )بود در نیمه ماه رمضان سال دوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود.امام حسن (علیه السلام. )نه تنها از نظر علم وتقوا زهد وعبادت مقامی بر گزیده داشت از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری مستمندان در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.هیچ فقیری از در خانه او خالی بر نمی گشت.کریم بود پیش از اظهار احتیاج ،رفع نیاز میکردرنج مذلت سائل را هموار می ساخت.مرهمی بر دل آزردگان بود.در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارای را در راه خدا خرج کرد.و سه بار ثروت خودرا به دو نیم تقسیم کرد نصف را برای خود و نصف دیگر را دوراه خدا بخشید.پیشوای دوم به خاطر سستی و عدم همکاری یاران خود که متلون و بی وفا بودند و غیر قابل اعتمادوتوطئه های معاویه ملعون که چهره کریح خود را زیر نقاب اسلام مخفی وعوام فریبی می کرد مجبور به صلح با عدو شد.روز صلح جامعه اسلامی اسیر زنجیرهای آمال و آرزوهابود.امال و آرزوهایی که روح شکست را در آنها تزریق کرده بود.بی وفایی کوفیان بر همه مشهود است آزموده را آزمودن خطاست.حیلت دشمن ضیاع شهادت را کمرنگ نمود.دیگر جوشش خون شهید در کالبد مردمان حیات نمی آفرید.وذلت را جایگزین عزت میکرد.صلح ساباط وجه دیگری در قیام حسن علیه السلام رقم زد.پرده از نقاب دشمن بر کشید.طللع قیام ساکن حسن در خورشید نینوا ظهور کردودرقیام فریاد گونه حسین نقطه های پوشیده عریان شدند و فکرهای نهان عیان گشتند این بغض اسلام بود که در حسن نهفت ونهفت ودر حسین به فریاد شکست.و شالوده امامت بود که در خون جگر حسن نطفه بست و در خون پیکر حسین به بلوغ رسید.